Het is al een tijd geleden dat je iets van mij hebt ontvangen. En hoe dat komt, daar ga ik je hieronder meer over vertellen.
Afgelopen zomer was voor mij een pittige tijd. Ik was vaak en veel moe, had vaak last van hoofdpijn, voelde me geprikkeld. Zelfs toen we op vakantie waren. En ik begreep niet direct waarom. Maar als je er midden inzit is dat altijd lastig. Ik ging er vanuit dat ik er nog wel achter zou komen.
En inderdaad. Zo ging het precies!
Eén van de dingen die ik langzaam steeds beter begin te begrijpen is dat ik de gevoelens en behoeftes van mensen in mijn omgeving vaak ‘te’ goed aanvoel en begrijp. En hoe dichter bij, hoe meer impact. En tja, wie zijn er het dichtste in mijn omgeving? Juist ja mijn partner en mijn kinderen. Dus 3x raden wat er dan gebeurt?
Spons
Sterker nog, ik kom erachter dat ik regelmatig fungeer als een soort spons. Stemmingen, subtiele lichaamshoudingen, fysieke symptomen. Als een spons neem ik ze op. Vaak merk ik al wat anderen voelen of nodig hebben voordat ze het zelf door hebben (en dat is soms behoorlijk irritant voor de ander. Daar heb ik in het verleden behoorlijk wat ‘fouten’ in gemaakt. Ik heb echt moeten leren daar anders mee om te gaan. Maar dat is weer een heel ander verhaal ;-))
Superhandig
Het is natuurlijk ook superhandig om dit te kunnen. Ik maak er tijdens het coachen dan ook dankbaar gebruik van. En het is vaak super efficiënt. Dus ik ga hier vooral mee door 🙂
De valkuilen
En tegelijkertijd heeft dit aanvoelen uiteraard ook een aantal valkuilen.
Een daarvan is dat ik, als ik even niet oplet, symptomen soms letterlijk overneem. Onlangs begeleidde ik een kind met een allergische reactie. En even later was haar allergische reactie verdwenen, maar kreeg ik zelf uitslag en jeuk. Mijn kinderen zeggen nu steeds “kijk uit mam, anders krijg jij het”.
Of laatst toen een meester op school tegen een kind tekeerging. De jongen begon te huilen en de meester zei tegen hem; “aan die tranen heb ik ook niks“. Dat raakt me dan zo erg dat het lijkt alsof ik die uitbrander zelf beleef. En daar heb ik dan de rest van de dag last van.
Briesen als een paard
De andere valkuil is dat ik de gevoelens en behoeftes van mijn kinderen (en mijn omgeving) zo goed aanvoel en begrijp dat ik daar ook naar ga handelen.
Ik snap waarom ze af en toe behoefte hebben om te rennen (door het huis), briesen als een paard, gillen als een keukenmeid. Zij moeten ook even hun frustratie kwijt. Ze moeten al de hele dag ‘gehoorzamen’ en stil zitten. Dus ik laat ze even. Gooi het er maar uit. Dat gaat een tijdje goed, maar dan ineens zie ik mezelf achter ze aan rennen, briesen als een paard en gillen als een keukenmeid…….stop nou eens, grrr….!! Ineens ben ik het beu.
Doordat ik hun frustratie voel, en snap dat ze even stoom moeten afblazen omdat hun grenzen de hele dag worden uitgedaagd, ga ik onbewust voorbij die van mezelf.
Zwemmen
Ik snap ook heel goed dat ze liever naar het warme zwembad willen dan zwemmen in de koude zee. En ook dat ze vriendinnetjes mee willen nemen. Dus gaan we zwemmen in het zwembad. En nemen we alle vriendinnen mee. Al is dat de 4e keer in die week. Maar ondertussen begin ik bij mezelf wat frustratie waar te nemen…..Totdat ik ontplof. Gotverdorie maar ik wil naar de zee. Te laat….
Doordat ik hun behoeftes zo sterk voel was ik die van mezelf helemaal vergeten.
En zo weet ik er nog wel een paar te noemen.
Hoe is dat bij jou?
Misschien herken je bovenstaande wel bij jezelf? Dat je voelt en heel goed snapt waar je kind behoefte aan heeft en dat je daar helemaal in meegaat en daarmee jezelf vergeet? Ga het voor jezelf eens na. Overkomt jou dat ook?
Let de komende tijd eens op jezelf en je kinderen. Wanneer snap jij je kind zo goed dat je jezelf vergeet? Wat gebeurt er dan bij jou? Waaraan merk je dat?
En wat zegt dit nu over die lange stilte qua nieuwsbrief?
Tja. Terwijl ik dit verhaal schrijf, bedenk ik al weer tig-redenen waarom het ook wel eens anders in elkaar zou kunnen zitten dan wat ik net heb opgeschreven. Omdat ik me zo goed kan voorstellen dat je er ook heel anders naar kan kijken. Dat begrijp ik zo goed. En ik hoor mezelf afvragen, misschien zijn de volgende opvattingen net zo waar; “Misschien verwen je ze wel gewoon te veel. Misschien hebben kinderen gewoon grenzen nodig. Misschien wil je ze te veel pleasen. Misschien heeft het goed aanvoelen en begrijpen niets met hoogsensitiviteit te maken, maar heb je het gewoon aangeleerd.”
En zo gaat het elke keer.
Toch verstuur ik deze nieuwsbrief nu toch. Want ik ben vast niet de enige die daar ‘last van heeft’.